COME WHAT MAY: Aeroplastics @ 207VDK

EN -

For the inauguration of its new space, Aeroplastics proposes a large exhibition whose title echoes the uncertainty in which our contemporary world is plunged: Come What May. More than thirty artists have been invited, each offering a personal and original reflection on the challenges that humanity is facing today, whether they are ecological, social, human or economic. However, it is not a question of producing a manifesto, nor a plea: the event is above all an opportunity to reaffirm the aesthetic line followed by Aeroplastics since its beginnings, characterized by a taste for audacity and experimentation, diversity, the hidden meaning of images and words, but also humor and the second degree. The paintings, sculptures, videos, drawings, photos or installations gathered here do not pretend to provide answers to the questions born of the present or future chaos, but invite to an open-mindedness that, it is not forbidden to dream, could help to change the course of things. Inspired by Frans Snyders' Concert of Birds, Les propriétés des choses  by Léopold Rabus depicts in a metaphorical tone the human species in all its diversity, condemned to live on the same tree, whose dead branches evoke the disturbing state of our planet. The crowds meticulously described by Houston Maludi also refer to the necessity of living together, while in Terry Rodgers' work, the groups seem to be composed of individuals lost in their own solitude. This feeling is found in Tracey Snelling's models, which reconstitute curiously deserted meeting places, or elaborate high constructions in which the slices of life are superimposed without ever touching. For Lara Gasparotto, on the other hand, contact with the other is essential: even when her models pose alone, the organic bond that unites them to the photographer is perceptible. This alchemy is found in Katia Bourdarel's paintings, a sensitivity she has developed by regularly painting her own children, while Hugo Alonso produces ambiguous portraits, both intimate and very secret. Jason Bard Yarmosky also focuses on his relatives, whom he likes to transfigure, not hesitating to put on his granparents superhero costumes for the occasion. As for Till Freiwald, while he generally portrays people he has met directly, with Gisozi Funeral he gives a face to the disappeared, some of the anonymous victims of the Rwandan genocide.

At a time when we commemorate the twentieth anniversary of terrorist attacks that changed the course of the world, AES+F's war scene, taken from their film Allegoria Sacra, is reminiscent of the recent geopolitical turmoil in Central Asia. True to their aesthetic, the collective plays on the contrast between the gravity of the themes addressed and the beauty of the settings and characters staged. Painted and framed in the manner of a 17th century painting, the portrait of a young Kurdish woman by David Nicholson evokes the omnipresence of armed conflicts in the contemporary era with a touch of the past. As for Till Rabus, he refers to a more recent history of art to denounce in a humorous way the overconsumption of food.international summits follow one another to alert on the reality of climate change, but also on the loss of biodiversity: the elephant, more than ever a symbol of this situation, remains an object of fascination for many artists, as shown by the works of Carlos Aires, Filip Markiewicz, or Eckart Hahn. Animal themes, and more generally nature, are also very present in the work of John Isaacs, Elodie Antoine, or Florentine & Alexandre Lamarche-Ovize. Eric Van Hove and Felix Luque-Sanchez explore the world of mechanics, the former through a vast project that integrates the know-how of Moroccan artisans with economic and social issues, the latter by developing a retrofuturistic mythology around the automobile. Helen Evans & Heiko Hansen (HeHe) are already projecting themselves into a future, perhaps not so far away, where the car will have become the fastest way to reach Mars, in order to escape an Earth where even the Tate Modern would have been returned to its original function as a power station. Tom Dale and Eugenio Merino's poetic or offbeat objects are matched by Jeroen Frateur's constructions made of recycled materials (where Gavin Turk transposes them into hyperrealistic bronze copies), while Michael Johansson favors accumulations of objects that seem to have been manufactured with the aim of integrating the world of artistic creation. Recycling is sometimes found where we least expect it: it is with a wide variety of substances such as coal, aluminum, concrete, graphite ... that she recovers from demolition sites that Tanya Goel creates the pigments with which she elaborates her colored compositions, whose texture appears as a counterpoint to the smooth surfaces of Dany Rolph's paintings. Finally, as is often the case at Aeroplastics, words replace or respond to images in the works of Delphine de Saxe-Cobourg, David Kramer and Gudrun Kampl: injunctions, reflections or simple nouns invade the physical and mental space of the exhibition. But should we question ourselves with Mark Titchner (What Is Right? What Is True? What Is Real?), or believe with Daniele Buetti that, despite everything, There is Hope?

P-Y Desaive

FR -

COME WHAT MAY 

Pour l’inauguration de son nouvel espace, Aeroplastics propose une grande exposition dont le titre fait écho à l’incertitude dans laquelle est plongé notre monde contemporain : Come What May. Plus de trente artistes ont été conviés, chacun offrant une réflexion personnelle et originale sur les défis que l’humanité est amenée à relever dès aujourd’hui, qu’ils soient de nature écologique, sociale, humaine ou économique. Pour autant, il ne s’agit pas de produire un manifeste, ni un plaidoyer : l’événement est avant tout une occasion de réaffirmer la ligne esthétique suivie par Aeroplastics depuis ses débuts, caractérisée par un goût pour l’audace et l’expérimentation, la diversité, le sens caché des images et des mots, mais aussi l’humour et le second degré. Les peintures, sculptures, vidéos, dessins, photos ou installations rassemblées ici ne prétendent pas fournir de réponse aux interrogations nées du chaos présent ou à venir, mais invitent à une ouverture d’esprit qui, il n’est pas interdit de rêver, pourrait aider à infléchir le cours des choses.

Inspiré du Concert d’oiseaux de Frans Snyders, Les propriétés des choses de Léopold Rabus dépeint sur le ton de la métaphore l’espèce humaine dans toute sa diversité, condamnée à vivre sur un même arbre, dont les branches mortes évoquent à l’état inquiétant de notre planète. Les foules minutieusement décrites par Houston Maludi renvoient, elles aussi, à la nécessité du vivre ensemble tandis que, chez Terry Rodgers, les groupes semblent composés d’individus perdus dans leur propre solitude. Ce sentiment se retrouve dans les maquettes de Tracey Snelling, qui reconstitue des lieux de rencontre curieusement déserts, ou élabore des constructions en hauteur dans lesquelles les tranches de vie se superposent sans jamais se toucher. Pour Lara Gasparotto par contre, le contact avec l’autre est essentiel : même lorsque ses modèles posent seuls, le lien organique qui les unit à la photographe est perceptible. Cette alchimie se retrouve dans les tableaux de Katia Bourdarel, qui peint essentiellement ses propres enfants, tandis que Hugo Alonso produits des portraits ambigus, à la fois intimes et très secrets. Jason Bard Yarmosky se focalise lui aussi sur ses proches, qu’il se plaît à transfigurer, ses grands-parents n’hésitant pas à enfiler des costumes de super héros pour l’occasion. Quant à Till Freiwald, s’il portraiture généralement des personnes qu’il a rencontrées directement, il donne avec Gisozi Funeral un visage à des disparus, quelques anonymes parmi les centaines de milliers de victimes du génocide rwandais.

Aéroports engloutis sous les flots, enfants soldats se livrant une guerre sans merci, les sombres thématiques développées par AES+F contrastent avec la beauté des décors et des personnages mis en scène. Peint et encadré à la manière d’un tableau du 17ème siècle, le portrait d’une jeune femme kurde par David Nicholson évoque avec une touche passéiste l’omniprésence des conflits armés de l’époque contemporaine. Quant à Till Rabus, il se réfère à une histoire de l’art plus récente pour dénoncer sur un mode humoristique la surconsommation alimentaire.

Les sommets internationaux se succèdent pour alerter sur la réalité des changements climatiques, mais aussi sur la perte de la biodiversité : l’éléphant, plus que jamais symbole de cette situation, demeure un objet de fascination pour de nombreux artistes, comme le montrent les œuvres de Carlos Aires, de Filip Markiewicz, ou encore d’Eckart Hahn. Les thèmes animaliers, et plus généralement la nature, sont également très présents chez John Isaacs, Elodie Antoine, ou Florentine & Alexandre Lamarche-Ovize. De leur côté, Eric Van Hove et Felix Luque-Sanchez explorent le monde de la mécanique, le premier à travers un vaste projet qui intègre le savoir-faire d’artisans marocains à des questions économiques et sociales, le second en développant une mythologie rétrofuturiste autour de l’automobile. Helen Evans & Heiko Hansen (HeHe) se projettent déjà dans un futur peut-être pas si lointain où la voiture sera devenue le moyen le plus rapide pour atteindre Mars, afin de fuir une Terre où même la Tate Modern aurait été rendue à sa fonction première de centrale électrique.

Aux objets poétiques ou décalés de Tom Dale et d’Eugenio Merino répondent les constructions de Jeroen Frateur élaborées en matériaux récupérés (là où Gavin Turk les transposent dans des copies hyperréalistes en bronze), tandis que Michael Johansson privilégie les accumulations d’objets  qui semblent avoir été manufacturés dans le but d’intégrer le monde de la création artistique. Le recyclage se niche parfois là où on l’attend le moins : c’est avec une grande variété de substances telles que le charbon, l’aluminium, le béton, le graphite … qu’elle récupère sur des sites de démolition que Tanya Goel crée les pigments avec lesquels elle élabore ses compositions colorées, dont la texture apparaît comme un contrepied aux surfaces lisses des tableaux de Dany Rolph. Tout à ses expérimentations colorées, Pierrick Sorin cherche lui une nouvelle voie à l’art de la peinture.

Enfin, comme souvent chez Aeroplastics, les mots se substituent aux images ou leur répondent, avec les œuvres de Delphine de Saxe-Cobourg, de David Kramer ou de Gudrun Kampl : injonctions, réflexions,  ou simples substantifs envahissent l’espace physique et mental de l’exposition. Mais faut-il se questionner avec Mark Titchner (What Is Right? What Is True? What Is Real?), ou croire avec Daniele Buetti que, malgré tout, There is Hope ?

P-Y Desaive

NL -
Ter gelegenheid van de opening van haar nieuwe ruimte biedt Aeroplastics een grote tentoonstelling aan waarvan de titel de onzekerheid weerspiegelt waarin onze hedendaagse wereld is ondergedompeld: Come What May. Meer dan dertig kunstenaars zijn uitgenodigd om deel te nemen, elk met een persoonlijke en originele reflectie op de uitdagingen waar de mensheid vandaag voor staat, of die nu ecologisch, sociaal, menselijk of economisch van aard zijn. Het gaat er echter niet om een manifest of een pleidooi op te stellen: het evenement is vooral een gelegenheid om de esthetische lijn die Aeroplastics sinds haar ontstaan volgt, opnieuw te bevestigen; die lijn wordt gekenmerkt door een voorliefde voor durf en experiment, diversiteit, de verborgen betekenis van beelden en woorden, maar ook humor en de tweede graad. De hier bijeengebrachte schilderijen, beeldhouwwerken, video's, tekeningen, foto's en installaties pretenderen niet antwoorden te geven op de vragen die de huidige of toekomstige chaos oproept, maar nodigen uit tot een open geest die, het is niet verboden te dromen, zou kunnen helpen om de loop der dingen te veranderen.Geïnspireerd door het Vogelconcert van Frans Snyders stelt Léopold Rabus met Les propriétés des choses op metaforische wijze de menselijke soort in al haar verscheidenheid voor, veroordeeld om te leven aan dezelfde boom, waarvan de dode takken de verontrustende toestand van onze planeet suggereren. Houston Maludi's nauwgezet beschreven menigten verwijzen ook naar de noodzaak om samen te leven, terwijl de groepen van Terry Rodgers lijken te bestaan uit individuen die verloren zijn in hun eigen eenzaamheid. Dit gevoel klinkt door in de maquettes van Tracey Snelling, die merkwaardig verlaten ontmoetingsplaatsen nabootsen, of ingewikkelde hoge constructies waarin levensfragmenten over elkaar heen worden gelegd zonder elkaar ooit aan te raken. Voor Lara Gasparotto daarentegen is het contact met de ander essentieel: zelfs wanneer haar modellen alleen poseren, is de organische band tussen hen en de fotograaf voelbaar. Deze alchemie is te zien in de schilderijen van Katia Bourdarel, een gevoeligheid die zij heeft ontwikkeld door regelmatig haar eigen kinderen te schilderen, terwijl Hugo Alonso dubbelzinnige portretten maakt, zowel intiem als zeer geheim. Jason Bard Yarmosky richt zich ook op zijn familieleden, die hij graag transformeert; zijn grootouders aarzelen niet om voor de gelegenheid superheldenkostuums aan te trekken. Hoewel Till Freiwald over het algemeen mensen portretteert die hij rechtstreeks heeft ontmoet, geeft hij met Gisozi Funeral een gezicht aan de verdwenenen, enkele van de anonieme slachtoffers van de Rwandese genocide.

Nu we de twintigste verjaardag herdenken van de terroristische aanslagen die de loop van de wereld hebben veranderd, doet de oorlogsscène van AES+F, afkomstig uit hun film Allegoria Sacra, denken aan de recente geopolitieke omwentelingen in Centraal-Azië. Trouw aan hun esthetiek, speelt het collectief met het contrast tussen de ernst van de behandelde thema's en de schoonheid van de omgevingen en de geportretteerde personages. Het portret van een jonge Koerdische vrouw door David Nicholson, geschilderd en ingelijst op de wijze van een 17e eeuws schilderij, roept de alomtegenwoordigheid van hedendaagse gewapende conflicten op met een vleugje van het verleden. Till Rabus verwijst naar een meer recente kunstgeschiedenis om op humoristische wijze de overconsumptie van voedsel aan de kaak te stellen. Internationale topconferenties volgen elkaar op om ons te wijzen op de realiteit van de klimaatverandering, maar ook op het verlies aan biodiversiteit: de olifant, meer dan ooit symbool van deze situatie, blijft een voorwerp van fascinatie voor veel kunstenaars, zoals blijkt uit het werk van Carlos Aires, Filip Markiewicz, en Eckart Hahn. Dierlijke thema's, en meer in het algemeen de natuur, zijn ook zeer aanwezig in het werk van John Isaacs, Elodie Antoine, en Florentine & Alexandre Lamarche-Ovize. Eric Van Hove en Felix Luque-Sanchez van hun kant verkennen de wereld van de mechanica, de eerste via een uitgebreid project dat de knowhow van Marokkaanse ambachtslui integreert met economische en sociale vraagstukken, de tweede door een retrofuturistische mythologie rond de auto te ontwikkelen. Helen Evans & Heiko Hansen (HeHe) projecteren zich nu al op een toekomst, misschien niet zo ver weg, waarin de auto de snelste manier zal zijn geworden om Mars te bereiken, om te ontsnappen aan een aarde waar zelfs de Tate Modern zou zijn teruggebracht tot zijn oorspronkelijke functie als energiecentrale. De poëtische of buitenissige objecten van Tom Dale en Eugenio Merino worden geëvenaard door de constructies van gerecycleerde materialen van Jeroen Frateur (waar Gavin Turk ze omzet in hyperrealistische kopieën in brons), terwijl Michael Johansson de voorkeur geeft aan accumulaties van voorwerpen die lijken te zijn vervaardigd met het doel de wereld van de artistieke creatie te integreren. Recyclage vindt men soms waar men het het minst verwacht: het is met een grote verscheidenheid van stoffen zoals steenkool, aluminium, beton, grafiet, enz., die zij recupereert van sloopsites, dat Tanya Goel de pigmenten creëert waarmee zij haar gekleurde composities uitwerkt, waarvan de textuur een tegengewicht lijkt te zijn voor de gladde oppervlakken van de schilderijen van Dany Rolph. Ten slotte, zoals vaak het geval is bij Aeroplastics, vervangen woorden beelden of reageren ze erop in de werken van Delphine de Saxe-Cobourg, David Kramer en Gudrun Kampl: vermaningen, beschouwingen of eenvoudige zelfstandige naamwoorden dringen de fysieke en mentale ruimte van de tentoonstelling binnen. Maar moeten we onszelf in vraag stellen met Mark Titchner (What Is Right? What Is True? What Is Real?), of geloven met Daniele Buetti dat, ondanks alles, There is Hope ?

P-Y Desaive